Bijna is het zover: mijn dienstverband eindigt bij de werkgever waar ik ruim 8 jaar heb gewerkt. Een opluchting dat ik dit achter me kan laten en loslaten. Het was voor mij niet de beste omgeving. Na drie jaar dacht ik al dat het klaar was. Maar ja, begin 60, wie neemt mij in dienst? Andere kunnen het toch ook langer volhouden in dit werk? Dus even doorbijten. Mijn manager had oog voor wat ik nodig had en ik kon extra werk/taken doen buiten mijn reguliere werkzaamheden. Zo heb ik een neurodiversiteit netwerk opgezet binnen de organisatie. Aandacht gevraagd voor hoogsensitiviteit en hoogbegaafdheid. Collega’s daarin gecoacht. Voor cliënten met een uitkering heb ik de juiste coaching kunnen inzetten. Coronamaatregelen hebben geholpen om langer te blijven werken bij deze organisatie. Thuiswerken past mij beter. Maar op een gegeven moment was het toch echt op.
En wat was het dan wat niet passend is? Dat is niet zo gemakkelijk te verwoorden. Het waren voor mij vooral de processen, de regels, de voorschriften. ‘Zo doen we het en het kan niet anders.’ Als werknemer ben je een uitvoerder. Het is immers een uitvoeringsinstantie. Veel van mijn hoogbegaafde, hoogsensitieve en overige neurodivergente collega’ s liepen daar ook tegen aan. En als je zo bedraad bent dat je met hele goede creatieve oplossingen komt en regelmatig tegen grenzen aanloopt, ga je dat steeds meer voelen. Natuurlijk weet je dat de organisatie zo is georganiseerd en dat jij dat niet kan veranderen. Maar je ziet hoe het flexibeler en beter zou kunnen zodat het beter aan zou sluiten bij werknemers en cliënt. Ik verwijt de werkgever niets. Het is een logge organisatie. Iedereen doet zijn best en wil het beste voor de cliënt. Maar het huidige systeem werkt niet. Dat lees je ook regelmatig in de media.
Nu, op m’n 66ste toch een nieuwe baan. En, wat ik niet meer had verwacht: ik heb weer heel veel werkplezier. De collega’s zijn vol creatieve oplossingen voor de cliënt. Iedereen mag zoveel mogelijk op z’n eigen manier werken, zodat het goed aansluit bij de cliënt en werknemer. En de resultaten zijn er ook naar: de organisatie is zeer succesvol.
Conclusie: de werkomgeving is zeer belangrijk voor een neurodivergent mens. En dat weten we natuurlijk allang. Maar ja, het is niet altijd gemakkelijk om in beweging te komen. Je hebt je vaste lasten, de arbeidsvoorwaarden zijn geweldig, je zit vlak voor je pensioen. Vul zelf maar aan. Er zijn veel argumenten om te blijven waar je bent. Maar….vroeg of laat zal je lichaam er de stekker uittrekken. Dan is het klaar, op.
Dus, merk je dat je niet meer binnen je huidige werkomgeving past? Heb je al verschillende keren aangegeven bij je leidinggevende dat jij beter tot je recht komt in je werk als je op een andere manier je werk kunt doen? Merk je dat je veel frustratie voelt? Zorg goed voor jezelf! Ga onderzoeken welke werkomgeving beter bij je past. Dat kun je doen door te praten met mensen in je omgeving die het naar hun zin hebben op het werk. Pas wel op! Wat voor de ander geweldig is kan het voor jou niet zijn.
Je kan een gesprek aangaan met een loopbaancoach. Zoek er één uit die ervaring heeft met jouw neurodivergentie. Zoals hoogsensitiviteit of hoogbegaafdheid. Je kunt aan de slag met mijn boek: Hoogsensitiviteit werkt! Dat kun je zelf of in combinatie met enkele gesprekken met een loopbaancoach. Dat kan ook bij mij. Vaak heb je na 2 à 3 gesprekken alweer genoeg inzicht om verder te gaan met jouw loopbaanpad.
Tegenwoordig zijn er veel CAO’s waarin afgesproken is dat loopbaanbegeleiding vergoed wordt door de werkgever. Kijk het even na of neem (vrijblijvend) contact met me op dan zoeken we het samen uit.